Miecz świętego Piotra

 

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych obiektów znajdujących się w zbiorach poznańskiego muzeum jest miecz potocznie utożsamiany z tym, którym św. Piotr miał uciąć ucho Malchusowi w ogrodzie na Górze Oliwnej. Choć obiekt nazwany jest mieczem, to ze względu na charakterystyczny kształt ostrza według terminologii bronioznawczej należałoby nazwać go tasakiem. Prowadzone badania technologiczne wykazały, że powstał przy wykorzystaniu technologii znanej już w starożytności.

Jego pojawienie się w Poznaniu długo wiązano z początkami samej diecezji. Miał on przybyć do miasta wraz z biskupem Jordanem jako ważny znak łączący biskupstwo ze Stolicą Apostolską.

Wiemy obecnie, że miecz trafił do poznańskiej katedry później niż w czasach mieszkowych, a według najnowszych ustaleń sprowadził go na nasze ziemie najpewniej przed 1435 r. biskup Stanisław Ciołek. Z jego inicjatywy miecz znalazł się herbie poznańskiej kapituły, który odmalowano w herbarzu powstałym przy okazji soboru w Bazylei, w którym uczestniczył poznański biskup. Jego najstarsze ikonograficzne przedstawienie zachowało się obecnie w herbarzu orenburskim (ok. 1470), a jako pierwszy wspomina o nim w 1475 roku Jan Długosz nazywając „sławnym klejnotem”.

Miecz, który w okresie późnego średniowiecza został wykreowany na jeden z głównych symboli diecezji  niewątpliwie przez kilka stuleci odgrywał istotną rolę w kształtowaniu tożsamości całej jej wspólnoty. Mimo to źródła na jego temat są niezwykle skromne i tym samym jego historia skrywa przed nami nadal wiele tajemnic.

Przechowywany obecnie w muzealnym skarbcu jest wyjątkowo cennym klejnotem i świadkiem historii.